ضرورت نوشتن

برادران من!

نوشتن امروز برای ما یک راهبرد نیست، یک ضرورت است. ما ادعای کادرسازی و راهبری و .... داریم. به خوبی هم حس کرده‌ایم که حرفهایی که می‌خواهیم با خودمان یا با مخاطبانمان بزنیم به سختی در جای دیگر تولید یا پیدا می‌شود. برای انتقال به مخاطب هم راهی به جز گفتن و نوشتن نداریم و در میان این دو –گفتن و نوشتن- آنچه بستر گفتگو و مباحثه و توسعه بحث و دیگر مزایایی که لازم داریم را فراهم می‌کند نوشتن است.

باید بنویسیم و به اشتراک بگذاریم. نوشتن منظورم یک متن گاه‌گاهی نیست. نوشتن منظم، هفته‌ای یک یا دو پست است. اگر تصمیم بگیریم که بنویسیم و در موقعیت مناسب بنویسیم هر پست واقعا کمتر از نیم ساعت طول خواهد کشید! سیصد کلمه معادل سه یا چهار دقیقه حرف زدن است!

  به نظرم یکی از موضوعات راهبردی! که بسیار مهم است درباره آن گفتگو کنیم همین است چرایی ننوشتن!

فرصتها به خوبی می‌گذرند. به خود می‌آییم و دوباره بعد از موجی از مباحثات راهبردی جز صوتهای طولانی که جز آرشیو به کار دیگری نمی‌آیند هیچ نداریم! دستمایه مباحثات آینده را هم از دست می‌دهیم!